NJENA DELA DANAS VREDE MILIONE: Bila je razuzdana, živela za skandal i popularnost!

Foto: wikimedia.org/TDL

Tamara de Lempicka

Klasičan, simetričan, pravolinijski stil, koji je inspiraciju imao u kubizmu i futurizmu, svoj vrhunac je dostigao upravo u smelim radovima ove umetnice.

Sporno poreklo i "skrivanje" jevrejske krvi

Rođena je kao Marija Gorska u Varšavi 1898. godine od  oca Borisa Gurvik-Gorskog, koji je bio bogati ruski trgovac ili industrijalac, dok je njena majka, Malvina Dekler, došla iz bogate poljske porodice.

Do kraja nije razjašnjeno da li se ona zaista rodila u glavnom gradu Poljske, zato što su postojale neke spekulacije da je mesto rođenja namerno “premestila” u Varšavu, a da se u stvari rodila u Moskvi, kako bi prikrila jevrejsko poreklo svog oca.

Roditelji su joj se razveli kada je bila dete, pa je najranije detinjstvo provela uz majku i njene roditelje, da bi se 1911. godine preselila kod rođaka u Sankt Petersburg, zahvaljujući kojima je ušla u bogate socijalne krugove. 

Aktivno je posećivala kulturna dešavanja, i elitne balove, a na jednom od njih je upoznala i budućeg supruga Tadeuša Lempickog, od koga je dobila prezime po kome je ostala upamćena u istoriji umetnosti. 

Nakon venčanja par je živeo u Sankt Petersburgu, gde ih je zadesila Oktobarska revolucija i 1918. godine, kao i većina pripadnika ruske aristokratije, beže u Pariz.

U izbeglištvu u Francuskoj 1922. godine Tamara započinje svoju slikarsku karijeru i stiče svoj definitivni umetnički stil učeći slikarstvo od Andrea Lota – slikara, dekoratera, kritičara, teoretičara umetnosti.  

Novac i luksuz kao motiv za mahnito slikanje

Na svom najpoznatijem muškom portretu de Lempicka je naslikala prvog muža i to u periodu kada je on, očajan zbog njenog raskalašnog života, ostavio zbog druge žene. Besna zbog toga, Lempicka je jednu ruku na portretu ostavila nedovršenom i rad izložila kao “Nedovršen portet Tadeuša Lempickog”.

Svoju umetnost Tamara je ubrzo shvatila kao ulaznicu u veliko društvo i sredstvo da dođe do novca, koji joj je bio važniji od same umetnosti.  

– Neću prestati da slikam dok moja ruka ne bude od članka do ramena prekrivena draguljima – svojevremeno je izjavila.

Zbog toga, u svom najplodonosnijem periodu od 1925-1933 godine, nije odbila nijednu narudžbinu, pa je naslikala preko sto portreta. Pričalo se da je čak i dok slika bila obučena u belu svilu, ogrnuta krznom, a da su joj ruke bile okićene dijamantima.

“Lepa Poljakinja”, kako su u visokim krugovima zvali de Lempicku, bila je naročito omiljenima među “marginalnim grupama”, pa su je feministkinje i homoseksualci smatrali kultnom ličnošću.

Bila je redovan gost lezbijskih žurki na kojima je pronalazila modele, a kasnije ih zavodila.

Njene fotografije iz ludih provoda i neskriveno biseksualno opredeljenje, punili su tadašnje tabloide, a vanbračne avanture doprinele su razvodu od advokata Lempickog, sa kojim je u braku dobila ćerku Mariju Kristinu, zvanu Kizet.