AMIN! Svi izgovaraju ovu reč, ali retko ko zna šta znači!

Foto: pixabay.com

Foto: Ilustracija

U jevanđeljima se koristi čak 77 puta, i to se većinom stavlja u usta Spasitelja. Amin je deklaracija potvrde nečega koja se može naći u Hebrejskoj Bibliji, i koja znači "neka bude, vaistinu, bez sumnje, nesporno".

Jedna je od retkih hebrejskih reči koja je u liturgiju hrišćanske Crkve ušla u neizmenjenom obliku zbog svoje vanredne svetosti: to ne treba da čudi pošto se u Jevanđelju po Mateju stavlja u usta Spasitelja dvadeset i osam puta, a u Jevanđelju po Jovanu dvadeset i šest.

 

 

Etimološki, dolazi od hebrejskog glagola "aman" što se prevodi kao "osnažiti, potvrditi".

Međutim, koren ove reči je opštesemitski i može se naći i u aramejskom jeziku kojim je govorio i na kojem je propovedao i sam Isus Hrist.

Reč amin je iz judaizma ušla u grčki jezik rane Crkve, a iz grčkog u latinski iz kojeg se zatim rasejala po Zapadnoj Evropi. Ovde treba reći jednu važnu stvar: latinski je bio zvanični jezik Istočnorimskog carstva sve do 610. godine, ali tokom cele istorije ujedinjenog Rimskog carstva i kasnije grčki je bio jezik kulture i filozofije, pa samim tim i religije.

Na pitanje da li je reč "amin" među Srbe došla iz grčkog ili latinskog, nije lako odgovoriti. Na prvi pogled, rekli bismo da je stiglo preko grčkog, jer mislimo da smo hrišćanstvo primili iz Carigrada zbog Nemanjića.

Istina je da smo hrišćanstvo primili mnogo pre epohe Nemanjića, da postoji pečat srpskog kneza Strojimira iz sredine IX veka sa patrijaršijskim krstom na sebi koji o tome ubedljivo svedoči, kao i da je cela teritorija čak i savremene Srbije bila po jurisdikcijom Rima sve do 740. godine kada je romejski vasilevs Lav III oduzeo Balkan od Rima zato što se papa rimski suprotstavio ikonoboračkoj jeresi koju je vizantijski car podržavao.